Luxemburg, Maastricht, Ardennen het is allemaal prachtig om motor te rijden. Tocht blijft het een beetje gevoel van rijden in de “achtertuin”. Het is niet het grote avontuur. De tour naar Schotland in 2003 begon al behoorlijk in de buurt te komen. De plas over, op ontdekkingsreis naar nieuwe werelden……nou ja voor ons nieuw. We hebben vele “vergaderingen” besteed om vast te stellen wat een reis nu echt speciaal maakt. Tijdens die gesprekken was heel wat bier en whisky nodig om de kelen te smeren. Van de vele conclusies die we gesloten hebben wisten we de meeste de volgende dag niet meer……en dan gaat het proces overnieuw. Uiteindelijk zijn we er uit gekomen welke factor mede bepalend is om een reis speciaal te maken: bochten, heel veel bochten. En waar kun je die vinden? Juist, in de bergen. En juist deze bergen heeft alleen Henk maar in het kleurenpalet van zijn motorervaring zitten.
Henk: “ik zei het toch dat we de bergen in moesten, dat is echt motor rijden”. Tot nu toe waren het heuveltjes. In Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk, daar zijn BERGEN. De lege bierglazen worden met een stevige klap op de bar geplaatst wat de hamerslag van de vergadering symboliseert. Het vergaderstuk is aangenomen. De extreme tour 2008 is geboren.
Mannen, we moeten de bergen in, dat is pas echt motor rijden
Dag 1 Bollenstreek - Maastricht
Kilometer vreten naar Maastricht. We vertrekken einde van de middag na ons werk, om een vakantiedag uit te sparen. Deze dag telt dan niet echt mee, tenminste zo brengen we thuis! En wij geloven nog steeds dat dat helpt….de meeste sprookjes geloven we ook nog! We sjeezen lekker door over de snelweg naar onze bekende stek in Maastricht, hotel Maison du Chêne al heeft het nu een andere naam(http://www.hotelholla.nl/). Op deze manier zijn we al een lekker eind opgeschoten naar het zuiden en kunnen we dan volgende dagen de snelweg laten voor wat die is. En als we er dan toch zijn ..…..pakken we alvast een gezellige avond Maastricht mee!
Dag 2 - Maastricht – Strasbourg
Dat het gisteravond gezellig was merken we s ’morgens wel bij het ontbijt. Ging gisteravond echt al de TL verlichting aan een de muziek uit in die tent? Eerst maar een bak koffie, broodje, nog meer koffie, eitje, weer koffie…..! Een van de motormannen had wel heel slecht zicht bij het opstaan! Na het schoonmaken van zijn contactlenzen, waarmee hij had geslapen, ging het al een stuk beter. Toch zitten we om half 10 op de motor. Wat een discipline bij die Motormannen. De eerste kilometers doe ik regelmatig mijn vizier open om heerlijke frisse lucht te happen. Hoe was het ook alweer met die uitspraak:” s ’avonds een vent, s ‘morgens een … (wrak)! We rijden eerst een stuk België in, natuurlijk passeren we het gebied van Spa Francorchamps. Net boven Luxemburg buigen we af richting Duitsland en de eerste koffiestop, die is hard nodig. We kunnen met onze jas aan buiten zitten, niet te warm en niet te koud, prima weer dus om te rijden. We vervolgen onze route via de Eifel en een stukje Vogezen. Dat de motormannen zich snel kunnen aanpassen aan de omgeving blijkt uit de lunchkeuze, Bratwurst mit curry und Pommes frites! We moeten natuurlijk wel voldoende vitaminen binnenkrijgen deze dagen.
We rijden de route nog zonder navigatiesysteem. Anton heeft wel een TomTom op zijn motor gemonteerd maar is nog niet zo ver dat de route staat geprogrammeerd. Dat betekend dat we hier en daar even moeten zoeken en waarschijnlijk ook wel een stukje hebben omgereden. Dat voel ik ook flink aan de zadelpijn aan het einde van de dag. Als we rond half 8 in Strasbourg aankomen, staan er ruim 400 kilometer op de teller. Dat is eigenlijk net iets te veel voor 1 dag. Eerst een heerlijke voerkoeling in de lounge van het Novotel voordat we de bagage op de kamer droppen. Dan de stad in om te eten. Erik heeft een tip van een collega gekregen om restaurant Flame’s op te zoeken. Een prima keuze. Leuke tent, prima vierkante pizza’s en onze eigen biertap. Wat wil je nog meer? Gevolg is dat we eindigen met een aardig afgetankt gevoel. Het laatste biertje op het terras kost zelfs moeite om op te krijgen. Hoog tijd om te gaan slapen en een paar uurtjes in te halen.
Dag3 - Strasbourg – St. Gallen.
Uitgerust staan we op en zitten fris en fruitig aan het ontbijt. Vanuit Strasbourg sturen we langs de Franse kant van de Rhein om bij Sasbach over te steken naar Duitsland richting het Schwarzwald. Een prachtige bosrijke omgeving met prima wegen waar de heuvels al serieuze hoogte krijgen. We passeren de grens met Zwitserland iets voor Schaffhausen waar het gevoel van echte bergpassen al aardig begint te kriebelen. We nemen de tijd voor de nodige foto stops en installeren de videocamera voor wat actiebeelden.
De Lunch gebruiken we in een restaurant wat zo diep in een dal is verstopt dat onze telefoons hier geen bereik hebben. Het thuisfront moet even wachten op een berichtje van de Motormannen. De mega grote XXL schnitzels smaken niet minder om. We koersen richting de Bodenzee, of Bodenmeer zoals ze het hier noemen. We volgen een stukje van de zuidoever en buigen af naar onze eindbestemming Sankt Gallen waar we de komende 2 nachten verblijven. Na even zoeken in de stad rijden we de parkeerplaats van het Best Western hotel Walhalla op en installeren ons op de kamers. Een heerlijk relaxte dag motor rijden in een prachtige omgeving. St. Gallen blijkt een gezellige stad met leuke restaurants en bars. Verwonderlijk dat het eten in het Thaise restaurant Big Elephant zo goed smaakt na de enorme Schnitzel van vanmiddag.
Op onze ontdekkingsreis door de stad belanden we in een trendy lounge bar waar we de avonturen van de dag nog eens rustig doornemen. We kijken uit naar de rit van morgen.
Dag 4 – St. Gallen- Klausenpass – St. Gallen.
Na het ontbijt tanken we de motoren vol en rijden niet veel later door het groene Zwitserse land. We komen vanavond weer terug in het hotel en rijden vandaag lekker zonder bepakking. Dat het land de status heeft overal mooi, schoon en netjes te zijn kunnen we volmondig bevestigen. We toeren door dorpjes als Waldstatt, St Peterzell, Lichtensteig (niet het land) en passeren de Walensee naar Schwanden.
Daar staat tot mijn verbazing op borden aangegeven: “Klausenpass gespert”.In de wintermaanden verwacht je dat wel, op 25 mei toch niet meer? Een alternatieve route is niet mogelijk dus rijden we door en zien we wel hoe het loopt. We komen onderweg nog vele motorrijders tegen en denken dat het met de ‘gespertheid’ wel mee zal vallen. Vanaf het plaatsje Linthal gaan we echt klimmen en worden we getrakteerd op geweldige haarspeldbochten en prachtige uitzichten. En nog een flinke hoeveelheid sneeuw langs de weg. Een mooi fotomoment waarbij we de enige off-road motor moeten los trekken! Nou Andre, Le Dakar gaat ’t voorlopig niet worden!
Het landschap wordt steeds ruiger en het aantal bomen minder. En dan, een slagboom over de weg met een verbodsbord om verder te gaan. De pas is echt afgesloten. Na de slagboom ligt de weg vol stenen, takken en zand. Koning winter laat zijn sporen na.
Uit navraag blijkt dat de wegen na 1 juni worden schoongemaakt en de pas vanaf die datum open gaat! Dus wil je Alpenpassen rijden, ga een week later van huis dan wij hebben gedan. We gebruiken het moment voor foto’s in de sneeuw.
Dezelfde weg terug rijden is beslist geen straf. De terugweg is opnieuw prachtig en zie je andere dingen dan op de heenweg. Haarspeldbochten in de afdaling zijn ook weer een andere dimensie dan tijdens de klim. Eerst maar eens wat eten bij Hotel Adler in Linthal waar een enorme in hout uitgesneden motor ons verwelkomt.
Hier bepalen we de route voor de terugweg die ons noodgedwongen voor een deel over dezelfde weg zal voeren. In de bergen is het als snel 100 km omrijden als je een andere route pakt. Maar wat maakt het uit. Het prachtig weer en de omgeving nog mooier. Dit is toch wel wat anders dan onze bollenvelden. Op onze weg naar St Gallen pikken we nog even de Schwägalpstrasse (448) mee over 1300 m hoogte en scoren nog een paar leuke hairpins. Voldaan arriveren we in ons hotel.
Henk is de enige motorman die een beetje baalt dat de pas niet open was op “zijn” route. De andere motormannen hebben vooral genoten van een prachtige dag rijden in een fantastische omgeving. In het gezellige stadje vinden we een heel NIET Zwitsers Mexicaans restaurant. Na een paar corona’s en tequila’s zit de sfeer er goed in. En of we nog niet genoeg in het zadel hebben gezeten klimmen we s ‘avonds nog op het paard, waar komen die dingen opeens vandaan? Traditioneel sluiten we op de hotelkamer af met een Single Malt Schotse whisky en proosten op de heerlijke dag rijden van vandaag en de rit die ons morgen staat te wachten.
Dag 5 - St.Gallen – München (treinreis naar Düsseldorf).
Ontbijten, motoren bepakken en uit checken. Even voor 10 uur zitten we op de motor richting Oberriet. Voor we de Oostenrijkse grens passeren worden 3 motormannen gecontroleerd door de Zwitserse Politie op het aantal Decibellen uit de uitlaat. SHIT, heeft Andre wel z’n originele uitlaten op die Ducati gezet? Er komt wel een bak herrie uit dat ding! Met een smoelwerk als een oorwurm sluit hij weer bij ons aan ……..tot hij z’n lach niet meer kan houden. Opluchting alom. Die bekeuringen schijnen hier behoorlijk pittig te zijn. Over geld gesproken, we hoeven niets te halen of te brengen in Liechtenstein dus kunnen we gewoon verder. We kijken uit over een prachtig dal waar we even later doorheen rijden om aan de andere kant bij Zwischenwasser weer te klimmen. De hoogtemeter van Andre geeft een verschil van ruim 700 meter aan. We volgen de L51 de Furkapass op. Ook deze pass is in de winter afgesloten maar met z’n 1500 meter wat eerder toegankelijk. De route is een verassing die we niet meer hadden verwacht. Heerlijk genieten van de haarspeldbochten en geweldige uitzichten, wat zijn die bergen toch indrukwekkend. Of dit alles nog niet genoeg is staan we op de Bregenserwaldstrasse (200) richting Hoghkrumbach in de sneeuw. Het is berekoud maar geweldig mooi. Foto maken en snel weer de handschoenen aan. Op 1 na zijn alle motormannen ook ski en snowboarders. Wij voelen ons wel thuis hier tussen de stoeltjesliften.
Bij Warth pakken we de mooie Lechtal Strasse (198) naar Lech. We denken even te Lunchen in hotel Post waar onze Koninklijke familie in de winter vertoeft. Helaas is dit gesloten, net als de rest van alle tenten hier. Zo levendig als de winter zo saai is het in de zomer.
Terug naar Warth voor een groot bord spaghetti. Een paar kilometer terug, en een tikkie hoger, is het nog hartstikke koud. Nu zitten we buiten op het terras in de zon te eten. Wat is het leven toch mooi in de bergen. Dit is zo’n gelukzalig moment waaraan je terug denkt als je weer in de treadmill van de dagelijkse werkzaamheden zit. Vanuit Warth vervolgen we onze weg over de Lechtal Strasse naar Reutte. Dan de L225 langs de Plansee waar we nog wat actie op foto en video vastleggen voor we de grens met Duitsland passeren. Bij Großwell pakken we de snelweg voor het laatste stuk naar München. We willen op tijd zijn voor de trein. Ja, je leest het goed, we gaan een stuk met de trein. De autoslaaptrein zal ons de komende nacht inclusief de motoren naar Düsseldorf brengen. Dat is ruim 700 kilometer die we op deze manier niet hoeven te rijden.
Als de motoren op de trein staan bergen we onze spullen op en een paar lockers van het treinstation. We kunnen nog niet in onze coupe. Zo hoeven we de bagage niet mee te slepen als we gaan eten. We treffen een lokale biermarkt met een foute country band, maar wel gezellig. En grote Duitse glazen bier die prima smaken na deze geweldige dag rijden. We vullen onze magen met broodjes Shoarma. Die knoflooksaus belooft wat in de treincoupe vanavond!
We hebben 2 coupés naast elkaar waarvan we de tussenwand open kunnen klappen. Dat is gezellig. Voor sommige buren iets te gezellig, hoezo Slaven Fahrzeug? Als we het bier en de whisky op hebben gaan we toch maar slapen. We klappen de bedden uit voor een veel te korte nacht. Laat gaan slapen en rond een uur of 6 alweer ontwaken.
Dag 6 - Düsseldorf – Bollenstreek.
Niet iedereen heeft even goed kunnen slapen, door het gehobbel van de trein. Na het ontbijt en een bakkie koffie komen we weer een beetje tot leven. We besluiten om de doorgaande wegen te pakken naar de Bollenstreek. De jaren beginnen aan ons te knagen en we kunnen blijkbaar minder goed tegen de korte nachten. Of zou het bier en de whisky consumptie er iets mee van doen hebben? Nee, dat laatste kan het niet zijn. We houden het op slaapgebrek en de lange afstanden. Tochten van 350 en 400 kilometer op 1 dag moeten we niet meer doen. Zo’n 300 kilometer is beter. De juiste weg vinden uit Düsseldorf blijkt met het digitale kompas van Andre nog een hele tour. We zien hierdoor wel delen van de stad die je anders zou vermijden. Armoede is in Europa een relatief begrip, maar hier is het toch duidelijk geen weelde voor de mensen die in deze industriestad leven.
Bij Zevenaar doen we nog een koffiestop om het laatste deel over de snelweg te rijden.We ruiken de tulpen en hyacinten van de Bollenstreek al bijna en dan wil je naar huis. Dit laatste stuk op de snelweg besef je hoe vlak Nederland is en hoe indrukwekkend de bergen zijn. Deze rit heeft onze verwachtingen overtroffen en was op vele fronten een extreme tour. Extreme mooie routes, extreme gezellig, extreme veel foto’s, extreme weinig geslapen, extreme genieten. Ik denk aan volgend jaar. Niet hoe we dit gaan overtreffen maar of we dit kunnen benaderen?
Geschreven door: André de Groot, motorman
