Motormannen in USA
Eindelijk , na 25 jaar!
Deze Motormannen editie was een speciale! Overigens betekent dat niet dat alle andere edities niet speciaal waren, maar Motormannen 2023 was speciaal vanwege de bestemming en omdat we er pas 25 jaar naartoe geleefd hadden. Voor sommige Motormannen was dit zelfs de reden om een Motorrijbewijs te halen in een ver verleden. Ergens in de jaren 90, op een feestje, kwam dit idee tot stand om route 66 te gaan rijden. Dit idee heeft lang in ons achterhoofd gezeten totdat we in 2015 het idee opnieuw invulling hebben gegeven. Het doel was Amerika 2020, dan hadden we nog even tijd om te sparen, 66 maanden, €66 per maand. Het werd uiteindelijk geen 2020, iets met een wereldwijd virus, maar in 2023 was het eindelijk zover, deze Motormannen editie ging naar Amerika!
We gingen georganiseerd met Route 66 reizen. Uiteraard kozen we voor Harley-Davidson, als je dan naar Amerika gaat om motor te rijden, dan stap je niet op een Europese of Japanse machine. We gingen het op z’n Amerikaans beleven. We kozen voor een route Arizona, Nevada en Utah met op dag twee de gehele dag Route 66. De reis begon in Phoenix, verder waren Las Vegas, Zion en de Grand Canyon hoogtepunten van deze reis. Maar achteraf gezien was vooral de reis een hoogtepunt en niet zozeer de bestemmingen.
DAG 1 Vertrek naar Phoenix, Arizona (Amsterdam - Phoenix)
De eerste dag is al meteen een echte vakantiedag, vol verrassingen en nieuwe ervaringen. Heb ik alles bij me? Zijn de andere deelnemers ook al op de luchthaven? Maar eerst nog even shoppen op Schiphol Airport. Na een overstap in de USA arriveren we tegen de avond in Arizona. Als we de airco van de luchthaven verlaten voelen we de hitte van van Phoenix. We worden opgehaald door de reisleider en naar het motel begeleid. In het hotel gelegenheid voor ontspanning, en een frisse duik in de pool. Maar mooier nog, er staat al een hele rij dikke Harleys voor ons klaar. Welke zou voor mij zijn? Het avontuur gaat ne echt beginnen.
Aangekomen in Phoenix stonden de Motoren al op ons te wachten, de ene nog mooier dan de andere. Onder het genot van een biertje op de parkeerplaats begonnen we te fantaseren welke motor de volgende dag aan ons toegewezen zou worden. Het beloofde een geweldige reis te worden, we stonden aan het begin van een vakantie die al jaren gepland stond. De motoren nodigde ons uit om te rijden, we moesten nog even geduld hebben. We konden na de lange reis en het tijdsverschil ondertussen ook wel wat slaap gebruiken, maar de volgende dag ging het avontuur dan echt beginnen.
Het zou eigenlijk drie jaar geleden al plaatsvinden, maar een wereldwijd virus zorgde ervoor dat deze reis toen niet door kon gaan.
Dag 2 Phoenix - Williams
We waren zeer vroeg wakker, niet omdat we “excited” waren, maar gewoon vanwege de Jet Lag. We verzamelden vroeg om de motoren in ontvangst te nemen. De puzzel hadden we de vorige dag goed opgelost. Iedereen kreeg de motor die ingeschat was, behalve Andre, hij kreeg er nog een upgrade bij.
We gingen rijden, de eerste stop was de Harley-Davidson dealer in Phoenix, waar nog een paar Harleys gehuurd waren voor de overige reisgenoten. De dealer was mega groot met een mega shop. We waren nog niet echt Harley fan, met name Andre vond het te vroeg om Harley Davidson merchandise te kopen. Dat was echter van korte duur, twee dagen later in Las Vegas was hij officieel Harley fan en werd er zonder schaamte een Harley t-shirt aangekocht die met trots gedragen werd.
We verlieten de Harley dealer in Phoenix, we begonnen al snel te wennen aan de motoren. Het was nog vroeg maar ook al erg heet. We reden als Europeanen op de Harleys met beschermende Europese kleding, handschoenen aan en helm op. We waren duidelijk toeristen, we hadden nog net geen gele hesjes aan. We werden ingehaald door lokale motorrijders in t-shirts en zonder helm. Niet veilig, wel luchtig, want heet was het. Gelukkig gingen we de bergen in, waar het al snel voelbaar koeler werd.
De bestemming voor de eerste dag was Williams in Arizona, een plaatsje aan route 66 die in 1984 als laatste werd afgesloten door de Interstate 40 bypass. Het resultaat is dat Williams een zeer toeristische route 66 attractie is geworden. Het dorpje snuift route 66 DNA, het is net alsof je in Radiator Springs uit de film Cars bent beland.
Op de parkeerplaats van het hotel hebben we eerst bij de motoren een biertje gedaan. Dit gaf de reisleiding de gelegenheid om namens ons allen in te checken, terwijl wij heerlijk ontspannen vers van de motor af de reiservaringen met elkaar konden delen. Dit proces hebben we de gehele reis volgehouden en we hebben dit ervaren als een heerlijk moment van de dag.
Op de parkeerplaats hebben we de Motormannen shirts uitgedeeld aan de rest van de groep. Voor deze Motormannen editie hadden we voor alle reisgenoten een Motormannen shirts laten drukken. Deze week waren de Motormannen meer dan de wel bekende leden, Daisy, Justin, André, Bryan, Annemarie, Ron, Rens, Lisa, Peter, Hub en Henk hoorden erbij!
’s Avonds hebben we gegeten in een typisch Amerikaanse Diner, meer stereotype Amerikaans kon niet. Aansluitend zijn we op zoek gegaan naar een bar waar Erik 25 jaar geleden was geweest. Het was even zoeken, maar de bar werd gevonden. Door de make over gaf het weinig herkenning, maar dat maakte de afsluiting van de avond niet minder gezellig.
Dag 3 Williams - Kingman
De volgende dag was het route 66 day! De hele dag route
66 van Williams naar Kingman via Seligman en Oatman. We starten met een
American breakfast in een restaurant die zo uit een jaren 50 film lijkt te
komen. De route was fantastisch in twee aspecten. Ten eerste omdat het echt een hele mooie route was, met name de bochtige bergweg tussen Kingman en Oatman was geweldig. Die route hebben we trouwens twee keer mogen nemen, want na een bezoek aan Oatman gingen we ook weer terug. Ten tweede ademde deze route historie, gedeeltelijk kunstmatig in stand gehouden, maar het was wel werkelijk route 66 en de tijd had, kunstmatig of niet, gevoelsmatig stil gestaan op deze route. Daar komt bij dat niets vergaat in het droge woestijnklimaat van Arizona, oude auto’s laten ze gewoon staan totdat het weer geld waard wordt, er was meer dan genoeg historie langs deze route.
Kingman was zeer de moeite waard. ’s Middags hebben we wederom gegeten in een zeer karakteristieke Amerikaanse Diner. Na het Oatman uitstapje hebben we ’s avonds wederom een aangenaam restaurant kunnen vinden. Echter, vanaf halverwege de avond stierf het plaatsje uit. We zijn nog op zoek gegaan naar vertier, maar we hebben het niet kunnen vinden. Gelukkig wisten we de koelbox te vinden in de truck van Daisy en hebben we bij de motoren nog een drankje gedaan, wat waren we een fantastisch vakantie aan het beleven!
DAG 4 Kingman naar Las Vegas
Vandaag de route naar Las Vegas. Na een typisch Amerikaans ontbijt van 6000 kcal werden de motoren gestart voor een relatief korte rit naar Las Vegas via Hooverdam. De Hooverdam was zeer de moeite waard, met name om met de vette Harleys hier overheen te rijden en de grens met Nevada te passeren. ’s Middags zijn we op tijd aangekomen in Las Vegas, dit gaf ons voldoende tijd om de klassieke Las Vegas foto te maken, de mega Harley dealer te bezoeken en te genieten van Las Vegas bij daglicht. Het echte Las Vegas hebben we ervaren toen het donker werd, dan spreekt die stad nog meer! Na een maaltijd bij Hooters heeft Justin een rondleiding gegeven over The Strip, wat een ervaring, die stad is gekker dan gek, maar dat zal de lezer van dit reisverslag niet verbazen.
We hebben de avond afgesloten bij Hardrock Café. Zoals jullie weten zijn we Hardrock Café fan, maar het personeel van deze Hardrock Café heeft er alles aan gedaan om onze liefde voor dit café ongedaan te maken. De service was slechter dan slecht, ondanks dat hebben we ons gehouden aan de “suggested tip”, maar voor de waitress was dat te mager en ze was niet verlegen om dat duidelijk te maken. We laten ons niet uit het veld slaan, één serveerster kan de liefde voor deze keten niet beëindigen.
DAG 5 Van Las Vegas naar St George
Nog vol van de indrukken van het overweldigende Las Vegas starten we na het ontbijt onze Harleys. Voor de veiligheid hebben we de motoren afgelopen nacht met een extra kabel aan elkaar vast gezet en de pick-up truck met aanhanger voor de motoren geplaatst om diefstal van ons speelgoed te voorkomen. Gelukkig staan ze er allemaal nog. We verlieten we Las Vegas met een motorrit over the Strip. Het idee was geweldig en dat idee houden we vooral vast. Rijd ik hier echt op een Harley over de strip van Las Vegas of droom ik? In de praktijk was het veel file, stoplichten en wegwerkzaamheden, maar daar hebben we het niet over. We zaten op Harleys, waren in Las Vegas en we reden over the Strip (of stonden in de file), hoe geweldig is dat!
Om Las Vegas te verlaten rijden we een stukje High-Road richting de Hoover Dam die we gisteren hebben gezien. Wij buigen nu af richting de 167 langs Lake Mead. De Valley of Fire was de volgende bestemming, een natuurgebied in de buurt van Las Vegas. Moeder natuur had maar één kleur beschikbaar bij het creëren van dit gebied, rood. De formaties waren geweldig en alles in 50 tinten rood! De stop in het natuurgebied was een aanslag op de memory card van de telefoon. Dit gebied was zo fotogeniek dat we foto’s bleven maken, mooier dan mooi! We gebruiken een late lunch bij The Inside Scoop in het plaatsje Overton Nevada. De eerste delen van bewoonde wereld na urenlang niemandsland. Er is hier zelfs een ’Lost city museum’! Die laten we voor wat het is en focus mij up de mega hamburger. Onze weg volgt de Virgin River over de Veterans Memorial Highway. Naast de gedenkborden van gevallen soldaten passeren we een geweldige kloof van rotsen waar de weg zich slingerend een richting door zoekt , geweldig.
De bestemming was die dag St. George in Utah. De high way naar deze stad is geen gewone high way, het is de Veterans Memorial Highway langs de Virgin River. Ze hadden geen mooiere plek kunnen bedenken om deze weg aan te leggen. Over het algemeen is een snelweg niet de moeite waard, maar deze route door een soort Canyon was echt een uitzondering.
In St. George hadden we afgesproken met Bernadien en Paul. Bernadien kennen we uit Lisse. Samen met Paul zijn zij eind jaren 80 naar Amerika vertrokken om daar een boeren bedrijf te starten. Ze wonen een uurtje rijden van St. George en wij vonden het leuk om ze te ontmoeten. Het werd een etentje in een Mexicaans restaurant in de buurt van ons hotel. Het was een hilarische avond met meer dan alleen heerlijk Mexicaans eten. Het Mexicaanse bier stroomde rijkelijk uit de tap en de tequila hebben we goed laten smaken. Maar de avond was vooral geweldig vanwege het gezelschap. We komen Bernadien en Paul zo nu en dan tegen op een feestje in Nederland, in een Nederlands omgeving. Deze keer was de ontmoeting anders, het was in de omgeving waar zij hun leven opgebouwd hebben. Het was geweldig om dat te ervaren. We hadden elkaar genoeg te vertellen, de sfeer was geweldig, we hebben gelachen en Andre was zogenaamd jarig en werd door het personeel toegezongen. De ober was zelfs van slag van die gekke Nederlanders die bij iedere Tequila zonder schaamte de Tequila song luidruchtig zongen. Paul en Bernadien, bedankt voor de zeer gezellige avond!
DAG 6 Van St George naar Page
We vertrokken mooi met de zon in onze rug en genieten in de ochtend van de geweldige natuur met als eindbestemming van deze dag Page. We volgen wegnummer 9 die vanaf het plaatsje La Verkin steeds smaller wordt. Nog steeds volgen we de Virgin River. Aan het begin van de middag rijden we via Springdale het Zion National Park binnen. Het park is één van de mooiste van Amerika die op de Motor zeer goed te ervaren is. Echter, het park komt pas echt tot zijn recht als je de motor parkeert en wandelend de bergen in gaat. Voor de tweede keer in een motormannen weekend (zo noemen we onze motoravonturen nog steeds, zelfs als we een week weg zijn) werd er gehiked. Vorige jaar in Noorwegen, deze keer in Zion. De hike in Zion ging langs de Virgin River richting een waterval. Het was een pittige klim, maar het was de moeite waard, en dan hebben we het over het uitzicht en niet zozeer over de waterval. Na de hike en de lunch was het weer tijd om op de Harleys te stappen. De route door Zion was heerlijk, mooie bochten en aardig wat hoogteverschil in dit park. Ook dit park had een rode tint vanwege de hoeveelheid ijzer in de grond. Om het contrast met het asfalt minder groot te maken is er rood asfalt in het park gebruikt.
De route naar Page was fraai, mooie landschappen dwars door het kale vlakke Utah met hier en daar een vorm van bewoning in de vorm van
een caravan of een eenvoudig huisje dat in die leegte een plek heeft gevonden. Voordat we Page inreden hebben we nog een bezoek gebracht aan Glen Canyon Dam, het kleine zusje van de Hoover Dam, al was deze nog behoorlijk groot en nauwelijks zichtbaar kleiner. Achteraf hadden we in Page de Horseshoe bend moeten bezoeken, omdat we er voorbij zijn gereden moeten we er nu nog een keer voor terugkomen.
Page was de plek waar we het roer voor de avonden drastisch omgegooid hebben, we hebben een fles whisky gekocht bij een slijterij / wapen benodigdheden winkel, ja, die combinatie bestaat echt. Het viel niet altijd mee om een gezellige plek te vinden waar we ’s avonds nog een drankje konden doen en de dag op een waardige manier konden afsluiten. Die plek is de hotelkamer geworden onder het genot van een Gentlemen Jack. Page was overigens niet zo uitgestorven als eerdere dorpjes waar we een overnachting geboekt hadden. Hier was nog een brouwerij te vinden, gevestigd in een oude brandweerkazerne waar we ook heerlijk gegeten hebben
DAG 7 Van Page naar Flagstaff- Grand Canyon
Na een goede nachtrust, een geweldige zonsopkomst over de vallei en een matig ontbijt, werd het tijd om door te reizen naar de volgende bestemming, Grand Canyon! De reis erheen was weer geweldig, het had iets warmer mogen zijn maar de Harley en het landschap deed de kou snel vergeten. We keken allemaal erg uit naar de Grand Canyon. We zouden de Grand Canyon op twee manieren ervaren, langs de rand en vanuit de lucht in een Helikopter. Langs de rand is goed gelukt, beter dan goed eigenlijk. Wat is de Canyon groot en vooral diep. Het hoogtepunt, de Canyon, is dus eigenlijk een dieptepunt! Het letterlijke hoogtepunt van die dag ging helaas niet door, de helikoptervlucht was geannuleerd ivm harde wind. Dit gebeurt één keer per jaar, en toevallig op deze dag. Het was even balen, maar waar hebben we het over. Het is de motorreis van ons leven, we reden op Harleys door Amerika, we hadden echt fantastische dingen gezien en meegemaakt, hoe erg is het dat de helikoptervlucht niet doorgaat, dit luxeprobleem was te overzien.
We maakten ons klaar voor de reis naar Flagstaff. Deze stad ligt op ruim 2000m, we moesten rekening houden met een zeer koude rit. Alle kledingstukken werden uit de koffers getrokken, zelfs de regenpakken gingen aan, die we de gehele reis niet voor regen nodig hebben gehad! De rit was wederom erg mooi, uitgestrekte vlaktes met bergen op de achtergrond die besneeuwd waren. De temperatuur bleef dalen, 43 Fahrenheit gaf het dashboard van de Harley aan. Hoeveel is dat ook alweer? Min 35, gedeeld door 9, keer 5, het bleek niet hoog te zijn, 6 graden Celsius vonden wij vrij taakstellend. Maar ook hier gold weer, waar hebben we het over. Dit was de reis waar we 25 jaar naar uitgekeken hadden en hier rijden was echt te gek en die lage temperatuur gaf een extra dimensie aan de reis!
Aangekomen in Flagstaff hebben we wederom een biertje op de parkeerplaats gedaan, al hadden sommige motorrijders deze keer meer behoefte aan warme chocolademelk. De parkeerplaats biertjes waren fantastisch, de ervaringen van een dag motorrijden werden hier gedeeld en herbeleefd, dat schept een band! Na een bezoek aan de Himalaya Grill, een Gentlemen Jack op de hotelkamer doen we voldaan de lichten voor een goede nachtrust.
DAG 8 Van Flagstaff naar Phoenix
Deze dag was met emoties, want het was de laatste op de Harleys en de reis terug naar Phoenix was aangebroken. Het eerste deel van de reis ging dwars door Sedona, ook hier was het landschap wederom onbeschrijfelijk, alsof het landschap zo uit een Western Film kwam rollen.
De temperatuur klom behoorlijk naar mate we dichter bij Phoenix kwamen. Het landschap veranderde ook, het werd meer en meer woestijn met enorme cactussen in de droge vlakte. We stopte nog een keer voor een fotomoment, geweldig om samen met een cactus op de foto te gaan, maar wat vooral opvallend was waren de enorme hoeveelheden sprinkhanen op de parkeerplaats langs de highway in de woestijn. Phoenix was in zicht, we waren ons bewust dat er aan iets moois een einde ging komen, maar we genoten vooral nog maximaal van de laatste kilometers. De motoren moesten ingeleverd worden net buiten de stad, het was nog een stukje naar het hotel. We pasten niet met z’n allen in de pick-up truck. Echter, in Arizona is het niet verboden om rijdend in de bak van een pick-up truck te zitten. Het was een hilarische rit, een toepasselijk einde van een rit op Harley Davidsons over route 66, door Nevada, Utah en Arizona. Eigenlijk was de rit in de pick-up truck over the top Amerikaans en het paste helemaal bij de rit op Harleys die we zojuist afgesloten hadden.
Vanzelfsprekend deden we bij aankomst bij het hotel nog een biertje op de parkeerplaats. Deze keer was anders dan de vorige dagen. Er was een extra vreugde, we hadden de motoren en vooral onszelf veilig naar Phoenix teruggebracht. De rit was klaar, er was een einde gekomen aan een fantastische reis, maar we hadden het vooral veilig afgerond. Diezelfde sfeer was ook te proeven in het visrestaurant waar we die avond gegeten hebben. Er vloeide meer bier dan anders, het was feest, de tocht waar iedereen lang naar uitgekeken had was succesvol afgerond, succesvol was in deze woordsamenstelling een belangrijke toevoeging die de feestvreugde goed beïnvloedde.
Wat 25 jaar geleden als een onbereikbare droom aan de basis stond van het ontstaan van de motormannen is nu toch echt realiteit geworden. Zo zie je maar, blijf je dromen najagen, dan komen ze vast een keer uit.
DAG 9 Retourvlucht naar huis
De volgende dag was het dan echt klaar. Jammer dat deze mooie vakantie was afgelopen maar enorm verguld met prachtige herinneringen. Het enige wat nog ging gebeuren was een terugvlucht naar Nederland. Behalve voor Henk en Rene, zij hadden nog drie weken toegift, samen met Monique en Trudie plakten zij er een campervakantie achteraan. Voor hen was deze fantastische motorreis slechts een opwarmertje!